Mortimer Carol ChcÄ tylko ciebie
Fetzer Amy J. Nie bojÄ siÄ ciebie
WiecznoĹÄ bez ciebie
Laura Baumbach Details of the Hunt (Loose Id)
MA11_ _System_Shock
Janice Kaiser Dramat w Hollywood
Dana Marie Bell Halle Shifters 01 Bear Necessities
Życie i praca w Wielkiej Brytanii
Janrae Frank Journey of Sacred King 01 My Sister's Keeper
KovÄĄć DuśĄan DćÂjiny Slovenska
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
panno Hazlett? I tak codziennie przygotowuję posiłek dla Billy ego, Carol i
Gramy, więc może pani przyłączyć się do nas. Jadamy zawsze solidne
śniadania, a oprócz tego mogę robić kanapki do pracy. To nie będzie dużo
kosztowało.
Becky z wdzięcznością przyjęła propozycję. O posiłkach jeszcze nawet nie
pomyślała. Ta oferta wydawała się idealnym rozwiązaniem.
Resztę dnia spędziła na urządzaniu się w swoim pokoju. Póznym
popołudniem pani Forrester zapukała do drzwi i zapytała, czy Becky zje z
nimi kolację.
- Jako gość - uśmiechnęła się serdecznie. - Pomyślałam sobie, że szybciej
zaaklimatyzuje się pani u nas, jeśli pozna pani wszystkich.
Rodzina Forresterów składała się z czterech osób: pani domu, dwojga
dzieci i teściowej. Becky od pierwszej chwili poczuła sympatię do ślicznej
RS
54
Carol, siedemnastoletniej dziewczyny, i jej młodszego o dwa lata brata.
Starsza pani była z kolei osobą kruchą, ale energiczną i inteligentną.
Nikt nie zadawał Becky niedyskretnych pytań, a rozmowa dotyczyła
głównie spraw ogólnych. Wielu ludzi uważa, że największą przyjemność
sprawiają pielęgniarce, rozmawiając z nią o swych dolegliwościach, tu jednak
nikt nawet o tym nie wspomniał.
Dopiero po kolacji Carol, idąc z Becky na górę, zahaczyła o ten temat.
- Chciałabym też zostać pielęgniarką. W przyszłym roku kończę szkołę.
Czy będę mogła kiedyś porozmawiać o tym z panią?
Becky oczywiście odpowiedziała twierdząco. Z ochotą porozmawiałaby z
nią nawet teraz, ale matka zawołała, że w kuchni czekają naczynia do mycia i
dziewczyna zbiegła szybko po schodach.
Samodzielne życie z dala od domu nie było wcale łatwe. W domu
Forresterów potraktowano Becky gościnnie i serdecznie. Miała szczęście, że
już za pierwszym razem tak dobrze trafiła.
Nawet jej sublokatorski pokój był znacznie przyjemniejszy niż się tego
spodziewała. Na stoliku nocnym stało radio, a obok leżało kilka książek.
Ponadto Mary Forrester zaproponowała Becky korzystanie z niewielkiej
biblioteczki, znajdującej się w salonie. Mogła korzystać z telewizora, gdyby
przyszła jej ochota.
Becky wzięła do ręki jedną z książek, ale zasnęła, nie przeczytawszy nawet
dziesięciu stron.
Obudziła się z uczuciem obcości. Minęła długa chwila, zanim zorientowała
się, gdzie się właściwie znajduje.
Niebo za oknem było szare i ciężkie od chmur. Ogarnęło ją przygnębienie.
Znikły gdzieś wczorajsze uczucia zadowolenia i wdzięczności. Pomyślała o
rodzinnym domu na Larchmere Street i poczuła się jak bezdomny, zagubiony
pies.
***
Dom Forresterów był oddalony od Fołger Street mniej więcej o milę. Mimo
iż w powietrzu czuło się zbliżający deszcz, Becky zdecydowała się pójść pie-
szo do pracy. Samochód stał w dużym garażu za domem, ale musiała uczyć
się radzić sobie bez niego.
W przychodni zjawiła się piętnaście minut wcześniej niż zwykle. Paul był
już na miejscu. Miał starannie wygoloną twarz i gładko przyczesane włosy,
ale wyglądał tak, jakby niewiele spał tej nocy.
RS
55
Powiedział, że do drugiej w nocy odwiedzał chorych. Sabina Houdachak
zapadła na śpiączkę cukrzycową, więc natychmiast zawiózł ją do szpitala.
Potem został przy niej, dopóki poziom cukru we krwi nie powrócił do normy.
- Zawsze istnieje duże zagrożenie życia, jeżeli chory na cukrzycę ma
jednocześnie słabe serce, tak jak pani Houdachak. Pani przyjaciel przysparza
mi dodatkowych kłopotów. Zachowuje się jak wariat i grozi mi Bóg wie
czym. Jest roztrzęsiony jak baba. - Nagle przerwał w środku zdania i przyjrzał
się uważnie Becky. - Ale co się z panią dzieje? - zapytał w końcu.
Nie udawała nawet, że nie rozumie pytania. Widziała przecież swoje
odbicie w lustrze. Oczy były powleczone mgiełką smutku, a skóra miała
nienaturalny blady odcień.
- Czy pokłóciła się pani z przyjacielem? Jak mało ją znał!
Od roku już pracowali razem, a on wciąż nie wiedział zupełnie nic, jak
Becky spędza wolny czas i jakim torem biegło jej prywatne życie. Na myśl o
tym i przypomniawszy sobie jeszcze wydarzenia ostatnich czterdziestu ośmiu
godzin, zalała się nagle łzami. Czuła, jak wilgotnieją jej policzki. Zamiast
Paula widziała już tylko białą, niewyrazną plamę.
Podszedł do niej i w chwilę potem przycisnął do piersi, a jej mokre od łez
policzki przywarły do białego lekarskiego fartucha.
Jego uścisk był łagodny i silny jednocześnie. Wymruczał kilka słów
pocieszenia, głaszcząc ją delikatnie po głowie. Mówił do niej jak do
nieszczęśliwego dziecka. Wiedziała, ze współczuje jej gorąco i szczerze.
Wyjął chusteczkę, osuszył jej łzy. Potem pochylił się lekko i złożył
delikatny pocałunek na jej ustach.
To był przelotny pocałunek, gest, którym chciał ją pocieszyć. Doskonale [ Pobierz całość w formacie PDF ]
