Chazan, Robert God, Humanity, and History
074 Trop wiedzie w historie
Chesterton Pequena historia de Inglaterra
Historical Dictionary of Mediev Iqt
History_of_American_Literatu
Abagnale Frank ZśÂap mnie, jeśÂli potrafisz
021 Copeland Lori Krowki oraz inne slodycze
Rachel Morgan 4 A Fistfull of Charms
McComas_Mary_Kay_ _PocaśÂuj_mnie
Poole Gabriella Akademia Mroku 01 WybraśÂcy losu [ofic popr] 1
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
chłopcem w roli
głównej i łabędziami w drugoplanowej. Ptaki potwierdziły słuszność
porad z popularnych
magazynów: zawsze należy wytrwale dążyć do celu, a zostanie nam to
nagrodzone - łabędzie
w końcu ruszyły w stronę brzegu. Zanurzały pomarańczowe dzioby w
wodzie i wyłapywały
rozmoczone kawałki bułki. W pewnym momencie jeden z ptaków zauważył
smakowity kąsek
na brzegu, tuż obok butów chłopca, i tam skierował swój dziób. Na ten
sygnał na scenie
błyskawicznie pojawiła się młoda kobieta w letniej sukience i podbiegła
do syna, odciągając
go gwałtownie do tyłu. Nic przy tym nie powiedziała. Chłopiec
zaprotestował, próbował się
wyrwać i pokazywał matce kawałek bułki, którego jeszcze nie zdążył
rzucić wygłodniałym
ptakom. Po krótkiej i raczej cichej wymianie uwag, matka zgodziła się, aby
chłopiec nadal
karmił łabędzie, jednak przezornie stanęła za nim i trzymała go za sweter
w obawie przed
kolejnym atakiem ptaka lub upadkiem do wody.
Lidia z Filipem, cały czas zapatrzeni w tę scenę, spojrzeli teraz na siebie z
mieszaniną
rozbawienia i współczucia: a więc zwykły spacer po parku z kilkuletnim
dzieckiem może
okazać się emocjonującym filmem akcji, a nawet dramatem! Tymczasem
matka chłopca
zaczęła namawiać go do zakończenia zabawy. Nie wszystkie słowa
docierały do uszu
siedzących na ławce, ale z tego, co usłyszeli, wywnioskowali, że
namawiała chłopca do
wrzucenia resztek bułki do wody, bo czekają ich jeszcze inne atrakcje. Na
te słowa chłopiec
jakby celowo skubał coraz mniejsze kawałki bułki i przed wrzuceniem
każdego do wody
długo wybierał miejsce, gdzie ta porcja powinna wylądować. Ponieważ
dostawy pieczywa
mocno się zmniejszyły, większość łabędzi odpłynęła, jednak chłopiec nie
zamierzał zmieniać
taktyki. Filip szturchnął Lidię łokciem, pokazując małego spryciarza. Lidia
pokręciła głową z
udawaną naganą.
Wreszcie kobieta w letniej sukience straciła cierpliwość, podniosła
chłopca do góry,
zakręciła nim kilka razy w powietrzu, aż zaczął się głośno śmiać i
zapomniał o okruszkach,
które jeszcze zostały mu w dłoni. Kobieta odeszła i Filip też wstał z ławki.
- Chodzmy - powiedział do żony.
- Jeszcze mi się nie chce. - Lidia wyciągnęła nogi przed siebie i
przeciągnęła się.
- Chodz, dosyć leniuchowania.
- Gdzie ci się spieszy?
- Zobaczysz, tam będzie coś fajnego - Filip powiedział to w taki sam
sposób, w jaki
kobieta przed chwilą przekonywała swojego synka.
- Ciekawe co? - Lidia wstała, ociągając się.
- Coś bardzo fajnego. - Filip zbliżył się do niej i położył rękę na jej pupie.
Lidia odtrąciła jego dłoń, rozejrzała się po okolicy i błyskawicznym
ruchem mocno
ścisnęła jego krocze. Zawył z bólu, ale ona już odeszła. Kiedy ją dogonił,
na ścieżce pojawiła
się jakaś para, trzymająca się za ręce: czarnoskóry chłopak i dziewczyna o
jasnych włosach.
Filip musiał więc zaniechać zemsty, choć miał na nią wielką ochotę.
Szli dalej przez park. Zatrzymali się na tarasie na tyłach pałacu. Chwilę
stali
niezdecydowani. Zauważyli, że pod murem pałacu rozstawiono stylowe,
drewniane krzesła,
na których za siadło czterech muzyków: jeden z wiolonczelą, drugi z
kontrabasem, a dwóch
pozostałych ze skrzypcami. Mieli na sobie letnie garnitury w kolorze kawy
z mlekiem i
czekoladowe koszule, a pod szyją - białe muchy w brązowe groszki.
Całość wyglądała być
może elegancko, ale trochę pretensjonalnie i kiczowato. Zakończyli
energicznie pierwszy
utwór i w skupieniu przewracali nuty, jakby chcieli sobie przypomnieć, co
tam właściwie jest
zapisane, lub dopiero teraz uczyli się kolejnego utworu. Zaczęli grać nagle,
bez spoglądania
na siebie czy cichego liczenia do czterech.
Już pierwsze takty wydały się Filipowi znajome, nie mógł jednak
rozpoznać, co to za
kompozycja. Spojrzał za siebie, podszedł do szerokiej, kamiennej
balustrady, która biegła
wokół tarasu, i usiadł na niej. Lidia powoli i niepewnie dołączyła do
niego.
- Posłuchamy - oznajmił Filip.
- Chodzmy już do domu - zaprotestowała.
- Taka piękna pogoda, zostańmy jeszcze - poprosił, spoglądając w błękitne
niebo bez
żadnej chmurki.
Lidia zamierzała jeszcze coś powiedzieć, ale zrezygnowała. Wreszcie
oparła się o
balustradę tuż obok męża, wystawiła twarz do słońca i przymknęła oczy.
- Znam to - odezwał się Filip. - To nie jest muzyka poważna, ale nie mogę
sobie
przypomnieć, co to takiego.
- Może z jakiegoś filmu? - powiedziała Lidia bez przekonania.
- Nie, nie. Mam to gdzieś z tyłu głowy.
Znów zamilkli. Filip próbował przypomnieć sobie tytuł utworu, tak
brawurowo
wykonywanego przez kwartet smyczkowy, ale daremnie. Lidia
rozkoszowała się promieniami
słonecznymi i być może zupełnie nie słuchała muzyki.
- A jutro znów do pracy - odezwał się Filip.
- Ja muszę być punktualnie o wpół do dziewiątej - oznajmiła Lidia.
- Zebranie? - Tak. Otwieramy nowy oddział. - Firma się rozwija -
podsumował Filip. -
Czy ja wiem? W tym roku zlikwidowaliśmy już kilka. Filip zmienił temat. -
Wiesz,
pomyślałem, żeby iść na studia MBA. - Zwariowałeś? - Lidia zdziwiła się.
- Wiesz, ile to
kosztuje?
- Dużo, wiem. Ale nie muszę iść na najdroższe.
- I co ci to da?
- Dla pracodawców to się naprawdę liczy. Mógłbym przebierać w
ofertach. Poza tym już
na studiach poznajesz wielu ludzi na stanowiskach, masz kontakty&
- Ja ci dam kontakty! - przerwała mu.
- Daj spokój, mówię poważnie. - Spojrzał na nią, ale ona nadal opalała
twarz i nie
otwierała oczu.
- Kto ci to sfinansuje? - spytała. - Na pewno nie ja.
- Nie wiem jeszcze. Może jakiś kredyt?
- Na studia?
- Czemu nie? To inwestycja na całe życie. Dostanę pracę w jakimś banku,
po trzech
latach awansuję na wiceprezesa i zobaczysz, jaka będziesz ze mnie dumna.
- Tylko z kogo? Z męża, z którym będę mogła się umówić raz w miesiącu,
między
dziewiętnastą czterdzieści a dwudziestą dziesięć.
- Dlaczego tak mówisz?
- Wiesz, jak męczące są takie studia? Zajęcia w każdy weekend od rana do
wieczora, a w
tygodniu po pracy - nauka. Do tego wyjazdy, zjazdy, szkolenia,
konferencje. Kilka lat wyjęte
z życia. A potem znajdziesz wymarzoną pracę i będziesz wracał do domu o
dwudziestej
pierwszej.
- Ale jeśli coś chcę osiągnąć, to nie mam innego wyjścia. Nie zamierzam
ciągle
pracować w badaniach rynku.
- A ja nie zamierzam widywać męża trzy razy w roku - Lidia ucięła
rozmowę. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
