Harrison Harry Stalowy Szczur 6 Narodziny Stalowego Szczura
Harry Harrison Cykl Stalowy Szczur (06) Stalowy Szczur i piÄ ta kolumna
Harry Harrison Stars And Stripes 02 Stars And Stripes In Peril v3.0 (lit)
Harrison, Harry Stahlratte Zyklus 06 Jim Digriz Die Edelstahlratte
JANE ELLEN HARRISON ANCIENT ART AND RITUAL
Harrison Harry Planeta Smierci 02
Harry Harrison Deathworld 2
2007 Managing Chronic Pain Workbook
Jeff Long The Ascent
James Follett The Doomsday Ultimatum
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
przez Xyldę i Manfreda stały dwa puste krzesła. Nie pytając Tollivera, ruszyłam
wprost do nich.
Możemy się przysiąść? zapytałam.
Jak najbardziej zaprosiła nas Xylda. Miała na twarzy
chyba tonę makijażu. Widocznie spotkanie z mediami pod stodołą
zmotywowało ją do jeszcze większych starań
charakteryzatorskich. Na bladej, poznaczonej zmarszczkami
twarzy wyróżniały się mocno umalowane oczy w stylu Kleopatry,
a dodatkowy szokujący akcent stanowił szal udrapowany na
głowie na sposób cygański, spod którego wysmykiwały się
jaskraworude pukle. Całości dopełniał duszący opar ciężkich perfum, który oblepił
mnie, gdy usiadłam obok. Tolliverowi zostawiłam miejsce przy Manfredzie,
dochodząc do wniosku, że nic mu nie będzie. Tym bardziej że Manfred na pewno
pachniał lepiej niż jego babka.
Jak się czujesz? zainteresowanie Manfreda było szczere.
Coraz lepiej. Głowa przestała mnie boleć. Tylko ramię jeszcze trochę dokucza.
Myślałem, że skoro wymeldowaliście się z motelu, to już dawno was tu nie ma.
Może uda nam się wyjechać jutro lub pojutrze
odpowiedział Tolliver. Czekamy tylko na sygnał od stanowych,
że nie mają do nas żadnych więcej pytań. Potem znikamy. A wy?
Musimy zostać przynajmniej do jutra szepnęła Xylda.
Będzie więcej zwłok. I zbliża się czas lodu.
Teraz zrozumiałam bez trudu.
Słyszeliśmy prognozy, nadchodzi śnieżyca.
Mam nadzieję, że uda nam się wyjechać z miasta, zanim zacznie padać rzekł
Manfred cicho. Babcia nie powinna przebywać dłuższy czas z dala od szpitala.
Zerknęłam na jego posmutniałą minę i naszła mnie ochota, żeby go mocno objąć.
Xylda wyglądała, jakby wsłuchiwała się w jakieś odległe głosy. Naprawdę się o nią
martwiłam. Przedtem traktowałam ją w kategoriach niegroznej oszustki, która, trzeba
przyznać, miewa momenty prawdziwych objawień. Zbyt mało jednak i za rzadko, by
mogła z tego żyć. Teraz bez przerwy była jakby w półtransie. Spryt i teatralność,
dzięki którym zarabiała, choć może nie do końca uczciwie, zbladły i odeszły na
dalszy plan.
Co zrobi Manfred po jej śmierci? Jest młody, ma przed sobą sporo możliwości.
Może iść do szkoły, zdobyć zawód i znalezć normalną pracę. Może też przyłączyć się
do trupy cyrkowej. Albo przejąć działalność Xyldy i żyć z dnia na dzień, zarabiając na
krętactwach i oszustwach. To nie było ani miejsce, ani czas na wypytywanie go o
plany na przyszłość, szczególnie że wielka tama tych planów siedziała aktualnie
obok, plamiąc sobie bluzkę sosem sałatkowym.
Ten chłopak stanie się mordercą na szczęście Xylda
ściszyła głos. Wiedziałam dobrze, że mówi o Chucku Almandzie.
Bardzo a propos młodych ludzi, którzy mają możliwości wyboru
wielu opcji.
To nie do końca przesądzone. Nadal ma szanse. Może ojciec wyszuka mu dobrego
terapeutę i znajdą sposób, aby wyeliminować te zwyrodnienia. Nie bardzo w to
wierzyłam, ale starałam się przydać swojemu głosowi pewności.
Nie mogę uwierzyć, że policja go nie zatrzymała pokręcił głową Manfred.
Jest nieletni zauważył Tolliver. Nie mają też świadków, tylko jego przyznanie
się do winy. Nie sądzę, żeby zakład poprawczy pomógł mu się zmienić na lepsze.
Raczej wprost przeciwnie. Niewykluczone, że właśnie tam nauczyłby się, jak czerpać
przyjemność z krzywdzenia ludzi.
Myślę, że raczej byłby ofiarą powiedziałam. Inni
wyżywaliby się na nim, a po wyjściu brałby odwet, dokładnie
wiedząc, jak to robić.
Zadumaliśmy się nad tym. Potem przyszła kelnerka przyjąć nasze zamówienie, a
także zapytać Xyldę oraz Manfreda, czy podać coś jeszcze. Oboje wzięli coś do picia
i dopiero po kilku
minutach zamieszania wróciliśmy do rozmowy.
Ciekawe, czy w każdej społeczności żyje taka czarna owca
zastanawiał się Tolliver. Dziecko, które lubi zadawać ból, ma
poczucie władzy, pastwiąc się nad mniejszymi stworzeniami.
Myślisz, że był ktoś taki w szkole w Texarkanie?
zdziwiłam się.
Wiem o tym. Pamiętasz Leona Stipesa?
Leon był Afroamerykaninem i w szóstej klasie mierzył już
metr osiemdziesiąt. Należał do drużyny futbolowej i siał przerażenie wśród
zawodników innych zespołów. Podejrzewam, że współgracze też się go bali.
Opisałam go pokrótce Xyldzie i Manfredowi.
I mówisz, że lubił się znęcać?
O, tak. Tolliver skrzywił się. Nawet sobie nie
wyobrażasz. Zaczepiał kogo popadnie i dręczył, zmuszając do
krzyku.
Wzdrygnęłam się z obrzydzeniem. Jedną ręką otworzyłam torebkę i wyciągnęłam z
niej witaminy. Popchnęłam po blacie fiolkę w stronę Tollivera, który zdjął zakrętkę z
zabezpieczeniem dostępu dzieciom i oddał mi ją z powrotem.
Ręka nadal boli? zatroszczył się Manfred.
Wzruszyłam ramionami.
Zrodki przeciwbólowe działają niezle. Właściwie obawiam się, że zasnę na tym
nabożeństwie.
Szybko wydobrzejesz zawyrokowała Xylda. Ciekawe, czy podstawą tego
stwierdzenia była jakaś wizja, czy tylko optymizm.
A ty, Xyldo, jak się czujesz? zagadnęłam ją ciekawie. Słyszałam, że w zeszłym
miesiącu leżałaś w szpitalu.
W Internecie istnieje forum dla osób pracujących w branży
paranormalnej. Zaglądałam tam od czasu do czasu.
Tak, byłam w szpitalu, ale to otoczenie zle wpływa na
mojego ducha. Za dużo tam negatywnej energii, za dużo rozpaczy.
Nie zamierzam tam wracać.
Już miałam zaprotestować, ale pochwyciłam ostrzegawcze spojrzenie Manfreda i
ugryzłam się w język. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
