Long Julie Anne Nieuchwytny ksišże
03 Julie Kistler Na Ĺlubie brata
3 Garwood Julie Podarunek
William Shatner Tek War 05 Tek Secret
JANE ELLEN HARRISON ANCIENT ART AND RITUAL
spoleczna psychologia muzyki _SKRYPT
Anton Shari 02 Tajemniczy minstrel
Witold Zechenter Avaxara
Fred Saberhagen Vlad Tepes 09 A Sharpness on the Neck
D K Aggarwal Banquet Management (pdf)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- No to na co czeka? Przecież mógłby ją zmusić do małżeństwa?
- Nie rozumiesz Boyle'a, tak jak ja go rozumiem. Tu chodzi o jego męską
dumę. On chce, by Isabel go błagała, żeby ją poślubił. Wymyślił sobie, że jeżeli
będzie dostatecznie zdesperowana, zacznie go błagać na kolanach, by się z nią ożenił.
- Czy to on zabił jej męża?
- Gdyby nie to, że kula uwięzia mu w plecach, pomyślałbym, że Parker sam
się przypadkiem zabił. Nie lubię mówić zle o zmarłych, ale ten chłopak był mniej
więcej tak użyteczny jak dziurawy garnek. Nie był z niego mąż dla Isabel. Stale
chodził z głową w chmurach... ale był dla niej dobry... naprawdę dobry. Opiekował
się też starym zwariowanym Paddym, choć wiedział, że jeżeli Boyle dowie się o tym,
będzie wściekły.
- A cóż to przeszkadza Boyle'owi, że ktoś opiekuje się starym człowiekiem? -
zapytał ze zdumieniem Douglas.
- Dziwne, prawda? Paddy przyjechał do Sweet Creek prosto z Irlandii i
mieszkał tu odkąd pamiętam. Boyle zjawił się tu jakieś dziesięć lat temu i osiedlił się
na ziemi przylegającej do posiadłości, na której teraz mieszka Isabel. Nie minął rok,
jak wybudował sobie ogromny, trzypiętrowy dom... taki fikuśny, jak domy na
wschodzie. Sprowadził sobie meble z Europy i wydał wielkie przyjęcie, na które
zaprosił ludzi z całego miasteczka... nawet starego Paddy'ego. Ale tamtej nocy coś się
wydarzyło, co poróżniło tych dwóch. Co prawda nikt nic nie widział, ale od tej pory
Boyle ciągle czepiał się starego. To wtedy ludzie zaczęli mówić, że Paddy jest
szalony; bo żeby nie wiem jak Boyle mu groził, Paddy i tak tylko się śmiał. Wiesz, co
ten szalony staruszek kiedyś mi powiedział? Powiedział, że to i tak on się będzie
śmiał ostatni. Wyobrażasz to sobie? Choć z drugiej strony, tak właśnie było.
- Jak to?
- Paddy umierał na zapalenie płuc. Trzymał się aż do pewnej niedzieli, bo
wiedział, że w niedzielę Boyle zawsze gra w karty w saloonie. Też tam byłem i
mówię ci, że jeszcze nigdy nie widziałem, by ktoś tak umierał. Paddy wyczołgał się z
łóżka, przywlókł się do saloonu i położył na podłodze. Złożył dłonie na piersi, jakby
już leżał w trumnie i oznajmił, że za parę minut pożegna się z tym światem. I wtedy
zaczęły się dziać dziwne rzeczy. Boyle poderwał się od stolika karcianego i podbiegł
do Paddy'ego. Uklęknął obok starego i warcząc na wszystkich, by się odsunęli, złapał
go za koszulę na piersiach i zaczął nim potrząsać, wołając: Powiedz mi, kto to jest,
ty stary dziadu! Powiedz mi, kto to jest!
- I co się stało? - zapytał Douglas zafascynowany przedziwną historią.
- I wtedy wszystko się zrobiło jeszcze dziwniejsze. Paddy uśmiechnął się
promiennie do Boyle'a i szepnął mu coś na ucho. Potem wybuchnął śmiechem i
umarł, śmiejąc się do rozpuku. Umarł, śmiejąc się. Nigdy w życiu nie widziałem
czegoś podobnego. A Boyle oszalał. Zaczął dusić martwego staruszka, obrzucając go
najokropniejszymi przekleństwami. Dwóch jego pomocników musiało go odciągnąć,
by pracownik zakładu pogrzebowego mógł zabrać Paddy'ego. Pamiętam, że jeden z
nich zapytał, dlaczego Boyle nie zabił starego Irlandczyka wcześniej? A ten tylko
zataczał się i klął, aż wreszcie powiedział, że nie mógł zabić starego nie
dowiedziawszy się prawdy. Następnego dnia Trudy i ja poszliśmy uczcić pamięć
Paddy'ego i przysięgam ci, że ten łobuz leżał w trumnie z szerokim uśmiechem na
twarzy. Czy to nie najdziwaczniejsza historia, jaką w życiu słyszałeś? - Douglas
skinął głową, na co doktor westchnął i dokończył szybko: - Boyle szybko pogodził się
z tym, co usłyszał od Paddy'ego i już w następnym tygodniu zabrał się za Isabel i
Parkera. Co prawda nikt nie widział, jak Boyle pociąga za spust, ale wszyscy są
przekonani, że to on zabił męża Isabel. Podejrzewam, że sądził, iż po śmierci męża,
dziewczyna sama padnie mu w ramiona... w końcu była bezbronna i w ciąży... I tu
pan Boyle popełnił błąd, gdyż Isabel wcale nie jest taka bezbronna, jak się wydaje.
- Czy jemu naprawdę chodzi o małżeństwo?
- O taak... chce załatwić wszystko legalnie. Ponieważ Isabel jeszcze jakoś nie
zaczęła go błagać, by ją poślubił, myślę sobie, że Boyle czeka na narodziny dziecka.
To spryciarz... Wie, że matka zrobi wszystko dla dobra swego maleństwa. Isabel jest
wspaniałą kobietą, lecz zbyt ładną. Okłamałem Boyle'a, powiedziałem mu, że dziecko
nie przyjdzie na świat przed końcem września, a ponieważ po Isabel nie było widać
ciąży aż do piątego miesiąca, Boyle bez trudu przełknął moje kłamstwo. Nie wiem,
czy ten dodatkowy czas zda się na coś, ale mam nadzieję, że ten drań zostawi ją w
spokoju, dopóki nie zobaczy dziecka na własne oczy.
- Spakowałam już jedzenie! - zawołała Trudy z hallu. Doktor Simpson wstał
natychmiast.
- Jak jeszcze mogę ci pomóc, synu?
- Byłbym bardzo wdzięczny, gdyby wysłał pan telegram do moich braci i
zawiadomił ich, że nie wrócę tak prędko, jak się spodziewałem.
Doktor wskazał mu papier i pióro.
- Napisz wszystko, co masz im do przekazania, a ja wyślę to jutro z samego
rana.
- Czy odwiedza pan pacjentów z Liddyville w poniedziałki?
- Nie, w piątki i wtorki, ale mogę wymyślić jakiś powód, dla którego miałbym
natychmiast pojechać do Liddyville.
- To nie jest konieczne. Poza tym będzie lepiej, jeżeli nie zmieni pan swoich
przyzwyczajeń.
- Chcesz sprowadzić tu jakąś pomoc?
- Tak.
- Jakoś mnie to nie dziwi... - odrzekł doktor. - Ale muszę ci jeszcze o czymś
powiedzieć. Boyle niedługo wyruszy do Dakoty na coroczny zjazd rodzinny. Jeszcze
nigdy żadnego nie opuścił i spodziewam się, że wkrótce wyjedzie z miasta. Obawiam
się jednak, że ściągnie posiłki, gdy tylko dowie się, iż Isabel znalazła sobie
pomocnika. Poza tym, jest stanowczo za wcześnie, by przenosić się z dzieckiem z
miejsca na miejsce... pomyśl, co by się stało, gdyby ludzie Boyle'a podpalili dom
Isabel. Jeżeli on się dowie, że z nią mieszkasz, na pewno spali całe obejście.
- Jak długo Boyle'a nie będzie w mieście?
- Różnie to bywa... Raz nie było go sześć tygodni, a raz miesiąc. Słyszałem, że
Boyle ma dużą rodzinę, ale tylko on jeden odniósł sukces finansowy... podobno lubi z
nimi przebywać, by pławić się w ich podziwie.
- Zaraz napiszę wiadomość, chcę, by pan ją wysłał za jakiś czas... I proszę mi [ Pobierz całość w formacie PDF ]
