Kraszewski_JĂłzef_Ignacy_ _Stara_baĹĹ_cz._2
Kraszewski Zygmunt Pogrobek
MA16_ _The_Empire_of_Glass
Yasmine Galenorn Sisters of the Moon 3 Darkling (v1.0)
Napęd z bezszczotkowym silnikiem prądu stałego
0911. Radley Tessa Ród Saxonów 03 Pod dobrć opiekćÂ
B A Tortuga Unwrapped [Torquere] (pdf)
Iain Banks The Br
Paranormal Dating Agency 10 Bearfoot and Pregnant Milly Ta
006. Brown Sandra Ucieczka do edenu (inny tytuśÂ ZwycićÂśźyć mimo wszystko)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
dzwony witające go wesołymi odgłosy, zsiadł z konia natychmiast. Naprzeciw niego szło z
zapalonymi świecami i pochodniami duchowieństwo, arcybiskupi Geron i Adalbert, prałaci,
zakonnicy, niosący relikwiarze, krzyże, obrazy i kadzielnice.
Zatrzymawszy się, cesarz ucałował podaną mu Ewangelię i relikwie i przy odgłosie pieśni szedł
dalej na czele duchowieństwa do kościoła, w którym, drogie niedawno otrzymane relikwie świętego
Maurycego złożone były.
Nazajutrz, opisują ciż kronikarze, cesarz niezmiernymi darami ubogacił
kościół, biskupstwo, księży i samo miasto. Między innymi były tam księgi, naówczas rzadkie,
przedziwnie pisane i malowane, jakimi niewiele świątyń pochlubić się mogło.
W tym samym czasie Mieszko, także w poczcie wspaniałym, zdążał do
Quedlinburga, dla powitania sprzymierzeńca swego, cesarza, niosąc mu bogate dary.
Wśród orszaku książęcego, obudzający po drodze podziw ludzi i zdumienie, szedł
ogromny wielbłąd czerwoną kapą okryty, przeznaczony w ofierze dla Ottona.
Tym razem zmieniło się zupełnie położenie Mieszka, stosunki jego, siła i znaczenie. Pomiędzy nim a
szwagrem Bolesławem panowała niechęć i wojna o Szląsk i Chorbacją, którą oba posiadać chcieli.
Mieczysław pochlebił już sobie, że zawładnie Słowiańszczyzną całą, tąż samą myślą żył Bolko. Oba
szukali przymierza z cesarstwem dlatego tylko, aby móc całą siłę na zwiększenie państwa swojego
obrócić; oba rozumieli to, że kraje o jednej mowie musiały albo się znalezć w jednym ręku, lub stać
się łupem cesarskich margrafów.
Lecz Otto starzał, myślą i sercem mieszkał za Alpami, tu chciał czymkolwiek bądz okupionego
spokoju.
W tym roku zjazd do Quedlinburga był liczniejszy daleko niż lat dawnych; przybywali posłowie
upokorzonych Greków, co się niedawno z potęgi Ottona naśmiewali, posła jego lekce ważąc w
Bizancjum, szli posłowie Benewentu, jechali wysłannicy Ghezy, księcia Ugrów, Bułgarowie,
Duńczycy i liczni kneziowie słowiańscy, na których czele Mieszko Polański i Bolko Czeski.
Dwór Mieszków świetniejszy był nad wszystkie, a ochrzczony knez stał już na równi z
najdostojniejszymi diukami, kłaniał się jeszcze potędze cesarskiej, ale dlatego tylko, aby się od niej i
wszelkiej innej wyzwolić. Na obliczu też księcia widać było ufność w swą siłę i spokój, które choć
się okrywały pokorą, tryskały spod niej jak rumieniec z bladych policzków, gdy je duma zagrzeje lub
gniew. Przodem, przed panem, poszły do Quedlinburga obozy, ludzie i konie zajęły miejsce
najlepsze, a knez znalazł namiot rozbity i dwór gotowy na przyjęcie. Tłumy skupiały się około,
wysoko nad ludzi i konie podnoszącego głowę potwora, wielbłąda.
Zaledwie przybył Mieszko, przyszli mu się pokłonić słowiańscy wodzowie, czuli w nim pana, a
szanowali wojownika, który nigdy oręża nie składał i nieustannie był czynnym.
Gdy drugiego dnia świąt wielkanocnych posłuchanie miał Mieszko otrzymać, jechał na nie z całym
orszakiem swym, przypasawszy miecz niegdyś przez Ottona mu dany. Za nim strojni, z włóczniami do
turniejów, wojownicy, pacholęta, niosący tarcze i miecze, konie powodne. Na grzbiecie wielbłąda,
sznurami purpurowymi związane, suknem fryzyjskim okryte, jechały dary dla Ottona.
Kilka lat walk i życia posrebrzyły włosy i brodę cesarza, poorały mu twarz smutkiem jakimś, jakby
przeczuciem grobowym okryły czoło. Zdawał się
przewidywać, że ciężkie berło, które w dłoni dzwigał, rychło mu śmierć wydrze.
Gdy z pokłonem wszedł Mieszko, Otto go jak znajomego powitał mile i do tronu, na którym siedział,
ręką bliżej zawezwał.
- Wiele się zmieniło w krótkim czasu przeciągu - rzekł, patrząc nań. - Wyście, dzięki Bogu, i sami
prawdziwą wiarę przyjęli, i kraj swój do Kościoła przyłączyli.
Szczęściło się wam z nieprzyjacioły, błogosławieństwa doświadczyliście mnogiego, a ufam, że ono
Was nie odstąpi. - Tu westchnął. - Nie bojujcie tu, a nie walczcie z sobą, ani z moimi. Wiele bez tego
do czynienia macie. Pogan zostało mnogo, kościołów jest mało, duchowieństwa wam braknie.
Chrzcić i nawracać, a chrztem podbijać możecie ludów wiele. Wy, Bolko i moi margrafowie idzcie
razem na wytępienie pogaństwa.
Westchnął Otto, a Mieszko odrzekł, że rad by żyć ze wszystkimi w pokoju, ale swoich ziem, do
których ma słuszne prawa, nikomu sobie wydrzeć nie dozwoli.
Nic na to nie rzekł Otto, a po chwili znowu pokoju z Czechami życzył.
Mieszko zamilkł ostrożnie.
Zwięta to były pamiętne z wielu różnych obrzędów i wypadków.
Dnia pierwszego kwietnia nagle zmarł Herman, książę saski, którego ciało cesarz uczcił, gdy je syn
wyprowadzał do rodzinnego grobu do Lunenburga, którego niegdy pokonany przez Mieszka Wigman
tak mu zazdrościł.
Za życia jeszcze Herman, powaśniwszy się z Brunonem, biskupem
ferdeńskim, wyklętym był przez niego. Gdy zwłoki prowadzono, syn Bernard zaklinał mściwego
nieprzyjaciela, aby z nieboszczyka przynajmniej zdjął klątwę i dozwolił go w poświęconej ziemi
pochować. Bruno był nieubłaganym .
Mieszko, obdarowany przez cesarza nawzajem, powrócił już był do domu, sposobiąc się do nowej
walki z bratem żony, gdy cesarz, który na Wniebowstąpienie znajdował się w Merseburgu,
wyjechawszy stąd we wtorek przed Zielonymi Zwiętami, spoczął w Memleben . Tu siadł jeszcze [ Pobierz całość w formacie PDF ]
