Sullivan Vernon [Vian Boris] I wykoĹczymy wszystkich obrzydliwcĂłw
CTV001_MODELS
091. Nora Roberts Przerwana gra
The Barker Triplets 2 Coll
Jack L. Chalker Soul R
Jan Ludwik Popławski Co to jest naród
E E Doc Smith Lensman 1 Triplanetary
Loius L'Amour Sitka
Jim Farris Mage 2 Raven of Yorindar
Bates H. William Naturalne samoleczenie wzroku bez okularów
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
poduszeczek, siedem sztuk, wszystkie poszewki Ineska sama haftowała.
Marzenia spełniły się w najsłodszym momencie. Najpierw ktoś
delikatnie puk puk puk zapukał do drzwi, a potem wszedł
Eraścik, w bobrowej czapce, białym szalu i nonszalancko rozpiętym
sukiennym płaszczu z bobrowym kołnierzem. Nikt by nie powiedział, że
prosto z ciupy.
Serduszko Ineski na chwilę przestało bić. Zeskoczyła z łóżka, tak jak
była w perkalowej koszulce, z rozpuszczonymi włosami i rzuciła
się ukochanemu na szyję. Zdążyła tylko raz musnąć jego usta, a on, taki
surowy, wziął ją za ramiona i posadził przy stole. Spojrzał ostro.
No, opowiadaj mówi.
Ineska w lot zrozumiała: zli ludzie już donieśli, zdążyli. Nie wykręcała
się, chciała, żeby wszystko między nimi było po sprawiedliwości.
Bij powiedziała. Bij, Eraścik. Moja wina. Ale nie taka znów
wielka wina, nie wierz byle komu. Zlepy chciał mnie zgwałcić no, tu
trochę przesadziła, choć nie tak bardzo ale się nie dałam, to mnie całą
stłukł. Patrz.
Zadarła koszulkę, pokazała niebieskie, czerwone i żółte siniaki. Może
się nad nią użali.
Nic z tego. Eraścik tylko ściągnął brwi.
Ze Zlepym jeszcze sobie pogadam, więcej cię nie tknie. A teraz
mów, co wiesz. Znalazłaś, kogo kazałem? Tę, co to polazła z twoim
znajomym i ledwie uszła z życiem?
Ineska się uradowała, że zeszli na bezpieczniejszy temat.
Znalazłam, Eraścik, znalazłam. Głaszka się nazywa. Głaszka
Białoboka z Pankratiewskiej. Dobrze go, sukinsyna jednego, pamięta
mało jej gardła nożem nie poderżnął. Jeszcze teraz Głaszka mota chustkę
na szyi, tfu!
Idziemy.
Pójdziemy, Eraścik, pójdziemy. Może najpierw koniaczku
wypijesz?
Wyciągnęła z szafki specjalnie zaoszczędzoną flaszkę, a przy okazji
kwiecistą chustę, prawdziwą perską, na ramiona, i grzebyk zaraz
rozczesze włosy, aż będą błyszczały.
Koniak pózniej. Powiedziałem: idziemy. Najpierw załatwię, co
trzeba.
Ineska westchnęła, czując, że aż jej słabo uch, jak lubiła takich
surowych mężczyzn, na zabój! Podeszła, spojrzała w górę na piękną
twarz, na złe oczy, na podkręcone wąsiki.
Ledwo na nogach czegoś stoję, Eraścik szepnęła omdlewającym
głosem.
Ale jak pech, to pech. W tejże chwili huknęło, zgrzytnęło i pchnięte
drzwi omal nie spadły z zawiasów.
Na progu stał Zlepy pijany, wściekły, ze złym uśmiechem na
wygolonym pysku. Podli sąsiedzi, graczowskie szczury, już zdążyli
donieść, a jakże!
Odstawiacie amory? Wyszczerzył kły. A o mnie, sierotce,
całkiem zapomnieliście? Uśmiech spełzł mu z twarzy, krzaczaste
brwi się nastroszyły. Z tobą, Ineska, ścierwo, pogadam pózniej.
Widać mało ci jeszcze dołożyłem. A ty, frajerze, wyjdz no na podwórze.
Wyjaśnimy sobie parę rzeczy.
Ineska skoczyła do okna na podwórku stoi dwóch drabów,
przybocznych Zlepego, Knur i Mogiła.
Nie idz! krzyknęła. Nie idz, zabiją cię! Wynocha stąd, Zlepy,
bo zaraz jak się wydrę, cała Graczowka przyleci!
I już nabrała powietrza, żeby porządnie wrzasnąć, ale Eraścik nie
pozwolił.
Daj spokój, Inesa. Porozmawiamy sobie, widać jest sprawa.
Eraścik, Mogiła nosi obrzyn pod czamarą uświadomiła go
Ineska. Zastrzelą cię jak nic. Zastrzelą i rzucą do rynsztoka. Dla nich
nie pierwszyzna.
Ale perłowy nie posłuchał, tylko machnął ręką. Wyciągnął z kieszeni
wykładany szylkretem portfel.
Nic mi nie będzie mówi. Wykupię się jakoś. I wyszedł ze
Zlepym na pewną śmierć.
Ineska padła twarzą w siedem poduszeczek i głucho zapłakała nad
swoją nieszczęsną dolą, nad końcem pięknych marzeń, nad pewną zgubą
Eraścika.
Z podwórka dobiegł huk jeden, drugi, trzeci i czwarty, a potem
wycie, cały chór wycia.
Ineska otarła łzy, spojrzała na wiszącą w rogu ikonkę Matki Boskiej,
przybraną na święta papierowymi kwiatkami i kolorowymi lampionami.
Matko Boska, uczyń cud poprosiła cud wielkanocny. Niech
Eraścik wyjdzie z tego żywy. Choćby ranny, już ja go odchucham. Byle
żywy.
I Orędowniczka wysłuchała modlitwy Ineski drzwi skrzypnęły i
wszedł Eraścik. %7ływy i zdrowy, niedraśnięty, nawet śliczny szaliczek
mu się nie przekrzywił.
Już po wszystkim powiedział. Inesa, przestań beczeć. Zlepy
cię więcej nie ruszy, nie ma już czym. Obie graby mu przedziurawiłem.
A i tamci dwaj długo mnie będą pamiętali. Ubieraj się i prowadz do
swojej Głaszki.
Przynajmniej jedno marzenie Ineski się spełniło, przespacerowała się
przez całą Graczowkę z księciem specjalnie poprowadziła go
naokoło, chociaż do karczmy Władimirka , gdzie kwaterowała Głaszka,
bliżej było podwórzami, przez śmietnik i rakarnię. Ubrała się w
aksamitny żakiecik i batystową bluzkę, w spódnicę z krepy i buciki na
suchą pogodę, niczego nie pożałowała. Przypudrowała zapuchniętą od
płaczu twarz, nastroszyła grzywkę. Sańka z Ludka zzieleniały do
szczętu; szkoda tylko, że nie spotkali jeszcze Adelajdki. A tam!
Dziewczyny jej doniosą, co trzeba.
Ineska ciągle nie mogła się napatrzeć na ukochanego, zaglądała mu w
oczy i terkotała jak sroka.
A ta Głaszka ma córkę szkaradę. Tak mi dobrzy ludzie powiedzieli:
Zapytaj u Głaszki, tej, co ma córkę szkaradę .
Szkaradę? Jaką znowu szkaradę?
Ma znamię takie na pół twarzy. Buraczkowe, okropne jak nie wiem
co. Ja tam bym się powiesiła, jakbym miała żyć z takim pyskiem. A u
nas, w sąsiedniej kamienicy, mieszkała Nadzka, córka krawca&
Zanim Ineska zdążyła opowiedzieć o garbatej Nadzce, dotarli do
Władimirki .
Weszli po skrzypiących schodach na piętro, do pokoi.
Mieszkała Głaszka nędznie, gdzie jej tam do Ineski! Teraz siedziała
przed lustrem i nakładała tapetę zaraz wychodzi szlifować bruki.
Dzień dobry, Głafira, przyprowadziłam ci dobrego człowieka.
Opowiedz mu, co trzeba, o tym kacie, co cię tak pociął poleciła
Ineska i z poważną miną usiadła w kącie. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
