Boge Anne Lise Grzech pierworodny 04 Dziecko miĹoĹci
Cartland Barbara NajpiÄkniejsze miĹoĹci 144 Wezwanie z pĂłĹnocy
Andrew Sylvia Przyjaciel czy ukochany.03 MiĹoĹÄ puĹkownika
M012. Wood Carol MiĹoĹÄ zwyciÄĹźca wszystko
0155. Hammond Rosemary Bariera na drodze miĹoĹci
046. Alexander Meg Dziecko miĹoĹci
045. Mortimer Carole Szansa na miĹoĹÄ
Maxwell L.Gina Ucieczka do MiĹoĹci Tom 1
Iding Laura MiĹoĹÄ to za maĹo
Ransom S.C BĹÄkitna miĹoĹÄ 02 BĹÄkitna magia
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
wioski, w której zbudowałam dla niej dom, znali wszystkie
szczegóły na długo, zanim opuściłam lotnisko w Wiedniu,
wyruszając do Abu Zabi. Waris wraca i zawiezie swoją
mamę do Europy, gdzie biali lekarze ją wyleczą". Wieści
rozprzestrzeniały się po pustyni błyskawicznie.
Po niemal ośmiogodzinnym locie dotarłam na miejsce.
Kołysanie samolotu i monotonny szum silników sprawiły, że
zasnęłam. Obudził mnie głośny komunikat pilota.
Poinformował nas o zbliżającym się lądowaniu i o panujących
na zewnątrz warunkach atmosferycznych. Po pewnym czasie
wylądowaliśmy na międzynarodowym lotnisku w Abu Zabi.
Miałam ze sobą niewiele bagażu, toteż od razu przeszłam do
hali przylotów, gdzie powitali mnie przyjaciele Mohammeda.
Kobieta i mężczyzna, prawdopodobnie małżeństwo, trzymali
tabliczkę, na której widniało wypisane wielkimi literami
słowo Waris"; narysowali też na niej pustynny kwiat. Sposób
przywitania bardzo mi się spodobał.
Nie miałam dobrych wspomnień związanych z tym
lotniskiem. Tutejsze służby graniczne nie pozwoliły mi kiedyś
przejść przez odprawę, co umożliwiłoby mi zobaczenie się z
siostrą. Musiałam wrócić do Nowego Jorku jedynie po to, by
otrzymać wizę, ale ostatecznie i tak nie zostałam wpuszczona
na terytorium tego kraju.
Tym razem pokazałam im po prostu mój austriacki
paszport i wszystko przebiegło gładko.
Witająca mnie sympatyczna para to pogodna kobieta i
mężczyzna, którego trudno byłoby zauważyć w tłumie. Miał
mały wąs, białą koszulę i nosił okulary. Parze towarzyszyła
czwórka dzieci. Przywitali mnie tak miło i ciepło, że od razu
poczułam, iż mogę na nich liczyć. Pózniej dowiedziałam się,
że Dirhan, głowa rodziny, poznał mego brata podczas toczącej
się w Somalii wojny domowej. Siedzieli w więzieniu w jednej
celi. Dirhan nie chciał pojechać do Europy. Znalazł pracę w
Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Zatrudnił się w pralni
jednego z imponujących hoteli. Rzadko się zdarza, żeby
muzułmanin wykonywał typowo kobiece zajęcie. Jednak z
biegiem czasu udało mu się awansować na stanowisko
kierownika działu. Być może właśnie dlatego tak bardzo lubił
białe koszule.
- Najważniejszą rzeczą jest mieć pracę, aby zapewnić
rodzinie utrzymanie. Dopiero pózniej, w drugiej kolejności,
można wziąć sobie do serca religijne nauczanie imamów -
powiedział.
Byłam zdziwiona, ponieważ nieczęsto słyszy się takie
słowa od muzułmanina.
Lotnisko stolicy Zjednoczonych Emiratów Arabskich
znajduje się około trzydziestu kilometrów od miasta, na
stałym lądzie, tuż obok autostrady pomiędzy Abu Zabi a
Dubajem. Kiedy opuściliśmy klimatyzowany budynek,
okazało się, że na zewnątrz panuje upał. Zapomniałam, że
temperatura w tym kraju dochodzi w listopadzie do
trzydziestu stopni Celsjusza. Szybko wsiadłam do samochodu
Dirhana. Ku memu wielkiemu zadowoleniu samochód miał
klimatyzację. Jechaliśmy czteropasmową drogą do miasta.
Zdumiały mnie rosnące wzdłuż niej palmy daktylowe i
niezliczone krzewy, które sprawiały, że w krajobrazie
dominował kolor zielony. Skąd czerpano wodę, aby to
wszystko podtrzymać?
- Oczyszczalnie zamieniają wodę morską w wodę pitną -
wyjaśnił Dirhan.
Emiraty są pustynnym krajem, z wyjątkiem miast, które
znajdują się na wąskim pasie stałego lądu. W ostatnich latach
liczba oczyszczalni znacznie wzrosła. Mieszkańcy martwią się
jednak stężeniem soli w Zatoce Perskiej, które w następnej
dekadzie może zwiększyć się do tego stopnia, że uzyskanie
wody pitnej nie będzie możliwe.
Cudzoziemcy nie rzucają się w oczy, gdyż osiemdziesiąt
procent ludności kraju pochodzi z innych kontynentów.
Przyjeżdżają tu, próbując wykorzystać sytuację gospodarczą i
zdobyć pieniądze, które właściwie leżą na ulicy. Zjednoczone
Emiraty Arabskie mają nieprawdopodobne ilości paliwa i
ropy. Afrykanie są tu mile widziani w charakterze robotników,
ale jako osoby nie cieszą się zaufaniem.
Dirhan zabrał mnie do mojej siostry, Fartun. Przyjęła mnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]
