Arthur D Howden & Robert Louis Stevenson Porto Bello Gold (pdf)
KoĹciuszko_Robert_ _Wojownik_Trzech_ĹwiatĂłw_03_ _Tata
Czarna Legenda DziejĂłw Polski â Jerzy Robert Nowak
C Howard Robert Conan i Bogowie Bal Sagoth
Forward, Robert L Rocheworld 3 Ocean Under the Ice
Chazan, Robert God, Humanity, and History
Howard Robert E Tygrysy morza
Heinlein, Robert A The Puppet Masters
Howard, Robert E Conan el Cimmerio
Roberts Alison Rajska wyspa
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
powietrze.
Doszedł do wniosku, że popełnił błąd. yle ocenił sytu�
ację. Nie powinien ulegać nastrojowi chwili. Zrobił niedo�
brze, ulegając jej namowom. A jeszcze większym błędem
było to, że tak dobrze się z nią bawił.
No i rzecz jasna nie powinien jej całować.
Ale przecież nie pocałowałby jej, gdyby go o to nie po�
prosiła.
Kiedy otworzyła drzwi, gotów był ją przeprosić.
- Słuchaj, naprawdę bardzo mi przykro - zaczął tonem,
w którym pobrzmiewało zniecierpliwienie i irytacja. - Ale
przecież moje życie to nie twoja sprawa. Wyjaśnijmy to
sobie raz na zawsze.
Już miał wejść do środka, ale powstrzymała go, kładąc
mu rękę na ramieniu.
- Nie chcę cię tutaj.
- Na litość boską. Sama wszystko zaczęłaś. Może po�
zwoliłem, żeby sprawy wyrwały się spod kontroli, ale...
- Co zaczęłam?
88 NORA ROBERTS
- No, to... - Był wściekły, że nie może znalezć odpo�
wiednich słów. Trudno mu było znieść jej spojrzenie
skrzywdzonej sarenki.
- Dobrze, niech będzie. Sama zaczęłam. Nie powinnam
zanosić ci ciastek. To rzeczywiście był z mojej strony ob�
rzydliwy podstęp. Niepotrzebnie się zamartwiałam, że nie
masz pracy, niepotrzebnie zaprosiłam cię na dobrą kolację,
bo myślałam, że cię na to nie stać.
- Do diabła, Cybil...
- Pozwoliłeś mi tkwić w błędzie. Pozwoliłeś mi wierzyć,
że jesteś biednym, bezrobotnym muzykiem i pewnie zaśmie�
wałeś się z tego do rozpuku. Wspaniały dramatopisarz, zdo�
bywca wielu nagród Preston McQuinn, autor wzruszających
Zagubionych dusz". Pewnie jesteś zaskoczony, że znam twoją
sztukę. Co taka głupia sroka jak ja może wiedzieć, prawda?
- Popchnęła go mocniej, tak że musiał się cofnąć. - Czy roz�
chichotana autorka komiksu może się znać na prawdziwej li�
teraturze, na teatrze, na poważnej sztuce? Dlaczego nie zabawić
się moim kosztem? Ty ograniczony, arogancki gburze! - Głos
jej się załamał, chociaż sobie obiecywała, że będzie nad sobą
panować. - A ja tylko chciałam ci pomóc...
- O nic nie prosiłem. Nie chciałem żadnej pomocy. - Za�
uważył, że jest bliska łez. Im bliżej podchodziła, tym wię�
ksza ogarniała go wściekłość. Wiedział, że kobieta umie pła�
kać na zawołanie, jeśli chce omotać mężczyznę. Nie, nie
pozwoli sobą manipulować. - Moja praca to wyłącznie moja
prywatna sprawa.
- Twoja sztuka jest wystawiana na Broadwayu, więc nie
jest to już taka prywatna sprawa - odparowała. - I nie ma
to nic wspólnego z udawaniem biednego muzyka.
Tajemniczy sąsiad 89
- Gram na cholernym saksofonie, bo lubię, i tyle. Ni�
kogo nie udawałem. Sama wyciągnęłaś fałszywe wnioski.
- Pozwoliłeś mi na to.
- No i co z tego? Wprowadziłem się tutaj, ponieważ
szukałem ciszy i spokoju. Chciałem, żeby mi nikt nie prze�
szkadzał. Tymczasem niemal natychmiast zjawiasz się ty
z talerzem ciastek, potem śledzisz mnie na ulicy, a ja spę�
dzam pół nocy na komisariacie policji. Potem namawiasz
mnie, żebym poszedł z tobą na kolację, ponieważ nie masz
odwagi powiedzieć starszej kobiecie, żeby nie wtrącała się
w twoje życie osobiste. Na koniec oferujesz mi pięćdziesiąt
dolarów, żebym cię pocałował. - Upokorzona Cybil nie
mogła powstrzymać płaczu. Pierwsza łza spłynęła jej po po�
liczku, a on poczuł ucisk w żołądku. - Przestań - rzucił
ostro. - Nie zaczynaj się mazać.
- Mam nie płakać, kiedy tak mnie poniżasz? Zawsty�
dziłeś mnie, ośmieszyłeś, zrobiłeś ze mnie kompletną idiot�
kę! - Nie próbowała nawet wycierać łez, tylko spoglądała
na niego wilgotnymi oczami. - Przykro mi, ale ja tak nie
potrafię. Płaczę, kiedy coś mnie boli.
- Sama jesteś sobie winna. - Musiał to powiedzieć. Bar�
dzo chciał w to wierzyć. Poczuł, że musi uciec, i ruszył
w stronę swojego mieszkania.
- Dokładnie zapamiętałeś fakty, Preston - powiedziała
cicho. - Wymieniłeś je wszystkie w prawidłowej kolejności.
Ale nie wziąłeś pod uwagę uczuć, które kryją się za czynami.
Przyniosłam ci ciastka, ponieważ myślałam, że się ucieszysz
z nowej znajomości. Już cię przeprosiłam za to, że cię śle�
dziłam, ale przepraszam cię jeszcze raz...
- Nie chcę...
90 NORA ROBERTS
- Jeszcze nie skończyłam - przerwała mu tak spokojnie
i dumnie, że ogarnęło go jeszcze większe poczucie winy.
- Zabrałam cię na kolację, ponieważ nie chciałam zranić
bardzo miłej kobiety i sądziłam, że jesteś głodny. Dobrze
się bawiłam w twoim towarzystwie, a kiedy mnie pocało�
wałeś, coś poczułam. Myślałam, że ty też. Masz rację...
- skinęła chłodno głową, chociaż kolejna łza spływała jej
po policzku - sama jestem sobie winna. Ty pewnie prze�
lewasz wszystkie swoje uczucia w pracę i dla prawdziwych
ludzi nic już nie zostaje. %7łal mi ciebie. I przepraszam, że
się wdarłam na twój zastrzeżony teren. Więcej już tego nie
zrobię.
Zanim zdążył pomyśleć, co odpowiedzieć, zamknęła
drzwi. Słyszał, jak szybkimi, zdecydowanymi ruchami prze�
kręca wszystkie zamki. Wrócił do swojego mieszkania
i również zamknął drzwi na wszystkie zamki.
Osiągnąłem to, czego chciałem, powiedział sobie. Sa�
motność. Spokój. Cybil już nie zapuka do drzwi, nie prze�
rwie biegu jego myśli, nie oderwie go od pracy. Nie wciąg�
nie go w rozmowę i w świat uczuć, których nie chciał. Prze�
cież i tak by nie wiedział, co zrobić z tymi uczuciami.
Stał na środku pustego pokoju, wyczerpany burzliwą roz�
mową, wściekły na samego siebie i niewidzącym wzrokiem
patrzył w przestrzeń.
ROZDZIAA PITY
Preston spał niespokojnym, przerywanym snem. Kiedy
zasypiał, natychmiast zaczynało mu się coś śnić. W snach
widział siebie i Cybil. Stał naprzeciw niej, w załomie muru,
na skraju stromego urwiska. Miał wrażenie, że to ona za�
pędziła go w miejsce, z którego nie miał innego wyjścia,
jak tylko w jej ramiona.
A gdy się do niej zbliżał, sen przekształcał się w eroty�
czną wizję. Budził się podniecony, wściekły, czując na
ustach smak warg Cybil, pamiętając każdy szczegół ich na�
miętnego pocałunku.
Nie miał apetytu, a kiedy już zdecydował się coś zjeść,
śniadanie nie chciało przejść mu przez gardło. Nic mu nie
smakowało; wciąż przypominał sobie ten prosty posiłek,
który kilka dni temu zjedli razem we włoskiej knajpce.
Pił jedynie kawę, dopóki nerwy nie stały się napięte jak
postronki, a żołądek nie zareagował palącym bólem.
Praca natomiast szła mu doskonale. Wszystkie emo�
cje przelewał w swoich bohaterów, w sytuacje na scenie.
Z bólem wyrywał uczucia z własnego serca i rzucał je na
pożarcie fikcyjnym postaciom sztuki. Efekt był zdumiewa�
jący.
Przypomniał sobie, co powiedziała Cybil, zanim zatrzas�
nęła przed nim drzwi. Zarzuciła mu, że wkłada wszystkie
92 NORA ROBERTS
swoje uczucia w pracę i nie zostawia nic dla prawdziwych [ Pobierz całość w formacie PDF ]
