Arthur D Howden & Robert Louis Stevenson Porto Bello Gold (pdf)
KoĹciuszko_Robert_ _Wojownik_Trzech_ĹwiatĂłw_03_ _Tata
Czarna Legenda DziejĂłw Polski â Jerzy Robert Nowak
18. Roberts Nora Pokusa 02 Rajska jabĹoĹ
Roberts Nora Irlandzka trylogia 02 Ĺzy ksiÄĹźyca
Forward, Robert L Rocheworld 3 Ocean Under the Ice
Chazan, Robert God, Humanity, and History
091. Nora Roberts Przerwana gra
Nora Roberts Klucz odwagi
Nora Roberts Tajemnicza gwiazda
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
to, by jakiś zbyt nerwowy strażnik profilaktycznie
uderzył go w głowę. W końcu stanął i zawył, zaraz też z
cienia wyłoniła się potężna sylwetka, a tubalny głos
oświadczył:
Cormac, na Thora, już myśleliśmy, że nie udało ci się
ich oszukać&
E, to prostolinijne durnie skwitował sprawę
Cormac.
Ale nie jestem tak do końca pewien, czy nam się uda.
Jest nas ledwie siedemdziesięciu przeciwko trzem setkom.
Przeciwko ilu?&
No, mamy sprzymierzeńców. Pamiętasz Hakona?
Aha.
Zwrócił się teraz przeciwko Rognarowi. I on właśnie
ma ze sobą piętnastu Jutów. Trzeba wydać rozkazy, jeśli
przegramy to przynajmniej z honorem stracimy życie. A
jak się uda, to dostaniemy okręt. No i ty się wreszcie
zemścisz&
Zemsta rozdziawił radośnie paszczę Wiking,
spoglądając na niebo roziskrzonym wzrokiem i konwulsyjnie
ściskając rękojeść topora.
Strona 108
Howard Robert E - Conan. Tygrysy morza.txt
Ten potężnie zbudowany, rudy Dun, był równy wzrostem
Cormacowi, brakowało mu jednak tygrysiej sprężystości
Celta. Rekompensowała to jego masywność. Wyłazić z
dziur, wilki! zawołał w ciemność za plecami. Dość
gnicia w dziurach, idziemy karmić kruki Odyna. Osric,
Aslaf, chodzcie, szykuje się zabawa!
Zmaterializowały się sylwetki piratów, zupełnie jakby
cienie nocy zgęstniały. Jedynymi dzwiękami były
szczękanie uzbrojenia i chrzęst rynsztunku. Pojedynczo
ruszyli w ślad za wodzem. Spoglądając w tył, Cormac
dostrzegł jedynie falującą linię potężnych cieni
zwieńczonych hełmami. Wyobraznia podsunęła mu obraz: on
prowadzący do walki stado demonów. Uśmiechnął się.
III
U stóp niewielkiego wzniesienia wstrzymał dalszy marsz
tak gwałtownie, że idący za nim Wulfhere zatrzymał się
dopiero na jego plecach. Stalowe palce zacisnęły się na
ramieniu wodza, blokując pytanie. Z przodu dobiegł ich
pomruk i trzaskanie bronią, poprzez drzewa zaczęły
prześwitywać pochodnie. Na ziemię! szepnął Cormac, a
Wulfhere przekazał to dalej.
Jak jeden mąż, cała linia padła na trawę i zamarła w
ciszy. Hałas nasilił się, przechodząc w odgłosy marszu
wielu ludzi wyraznie nieobytych z lasem. W zasięg wzroku
wkroczyła spora gromada zbrojnych wymachujących
pochodniami i napełniających zgiełkiem i blaskiem dużą
część tego cichego przed chwilą lasu. Szli ledwo widoczną
ścieżką, która przecinała trasę Dunów. Na czele z mieczem
w dłoni maszerował Rognar, twarz wykrzywiał mu grymas
nieprzemijającej furii. Otaczali go ci sami, którzy
niedawno w skalli chronili go swoimi ciałami, a za nimi w
nieładzie tłoczyła się wataha wojowników. Na widok tej
bezładnej kupy, Wulfhere aż zatrzęsło, Cormac wyczuł, że
ramię wodza napręża się.
Jakby tak, chmurą strzał, a potem skok na ostrza&
dobiegł go rozmarzony szept.
Nie teraz& wyszeptał wściekle. Jest ich tu
prawie trzystu. Mamy szansę załatwić to inaczej i nie ma
sensu jej marnować. Leż spokojnie i daj im przejść!
Ani jeden dzwięk nie zdradził obecności pół setki
chłopa i Normanowie zniknęli po drugiej stronie polanki w
pełni nieświadomi niebezpieczeństwa. Cormac był
zadowolony z siebie, jak dotąd jego kalkulacje, co do
zachowania się przeciwnika, były trafne. Wściekłość
Wikinga była tak wielka, że nie czekał świtu, mając w
pogardzie metodę systematycznych poszukiwań w blasku
Strona 109
Howard Robert E - Conan. Tygrysy morza.txt
dnia. No i poniosło go w las po ciemku. Właśnie ominął
liczny oddział, jakie miał zatem szansę znalezienia dwóch
tylko ludzi? Lecz cóż, to nie w Wikinga zwyczaju
siedzieć spokojnie i myśleć, ewentualnie gotować się ze
złości, gdy można coś zrobić. Nawet, jeśli to coś miałoby
być skrajnie głupie. Cormac znał tych zapaleńców lepiej
zapewne niż oni siebie, i na tym właśnie oparł swój plan.
Nie drgnęli, zanim nie umilkł ostatni dzwięk
oddalających się, a pochodnie nie upodobniły się do
robaczków świętojańskich. Za to potem ruszyli ze zdwojoną [ Pobierz całość w formacie PDF ]
