Smith Ready Jeri [Aspect of Crow 02] Voice of Crow
Smith Lisa Jane Pamietniki Wampirow 02 Walka
L J Smith NightWorld 00 Black Dawn
Deborah Smith Serce smoka
E E Doc Smith Lensman 1 Triplanetary
Carr William Guy, Pawns In The Game (1958) Edition
Sara York Not That Type of Guy
De Maupassant Guy Jedyna milosc
Anne McCaffrey Cykl Statki (4) Miasto, ktĂłre walczyĹo
Guy N Smith The Pluto Pact
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Ale żaden człowiek nie mógł mi zrobić tego, co zrobili Shinga. Szanuję życie, szanuję je, ponieważ stawia większe
wymagania i jest bardziej niepewne niż śmierć, a największe wymagania i największy brak pewności ze wszystkich wartości
niesie ze sobą osobowość i umysł człowieka. Shinga nie naruszyli swego prawa i pozostawili mnie przy życiu, ale zabili moją
osobowość. Czy to nie morderstwo? Zabili dziecko, które we mnie było, i zabili dorosłego mężczyznę. Czy można nazwać
szacunkiem dla życia takie igranie z ludzkim umysłem? Ich prawo jest kłamstwem, a cześć szyderstwem.
Zmieszana jego gniewem Estrel uklękła przy ogniu, by sprawić i nadziać na rożen królika, którego ustrzelił. Zakurzone
czerwonawe włosy zwisały w strąkach z jej pochylonej głowy, a jej twarz była cierpliwa i nieobecna. Jak zawsze, w końcu
zwyciężyły skrucha i pożądanie. Byli tak blisko ze sobą, a jednak jej nie rozumiał; czy wszystkie kobiety są takie? Była jak
zagubiony pokój w wielkim domu, jak szkatułka, do której nie miał klucza. Nic przed nim nie ukrywała, a jednak wciąż wyczuwał
w niej jakąś tajemnicę, całkowicie dla siebie niezgłębioną.
Wszechogarniający zmierzch ciemniał nad zroszonymi
89
deszczem milami ziemi i trawy. Płomienie ich małego ogniska płonęły czerwonym złotem w przezroczystym błękicie
nadciągającej nocy.
- Gotowe, Falk - usłyszał cichy głos. Podniósł się i podszedłszy do niej usiadł przy ogniu.
- Mój przyjacielu, moje kochanie - powiedział, ujmując na chwilę jej dłoń. Siedzieli obok siebie dzieląc się jedzeniem, a pózniej
snem.
Im dalej posuwali się na zachód, tym suchsze stawały się prerie, a powietrze czyściej sze. Przez kilka dni Estrel prowadziła ich
bardziej na południe, mając zamiar ominąć obszar, który był niegdyś i w dalszym ciągu mógł być, terytorium dzikiego,
koczowniczego narodu, zwanego Ka-walerzystami. Falk nie sprzeciwiał się je} decyzji, nie mając ochoty na powtórzenie
doświadczenia z narodem Basnas-ska. Piątego i szóstego dnia ich wędrówki na południe przemierzyli górzysty region i znalezli
się na suchym, wysokim płaskowyżu, równym i pozbawionym drzew, nieustannie przemiatanym wiatrem. Kiedy spadł deszcz,
wąwozy wypełniły się potokami wody, lecz następnego dnia były znowu suche. Latem musiała być tu półpustynia, a nawet
wiosną było tu niezwykle sucho.
Dwukrotnie przeszli przez starożytne ruiny; zwyczajne wzniesienia i pagórki, ułożone jednak w przestronne, równe szeregi ulic
i placów. Fragmenty naczyń, drobiny kolorowego szkła i plastyku zalegały grubą warstwą w porowatym gruncie otaczającym
ruiny. Minęły dwa, a może i trzy tysiąclecia od czasu, kiedy zamieszkiwali tu ludzie. Ta rozległa stepowa kraina, nadająca się
jedynie do wypasu bydła, nigdy nie była ponownie zasiedlona po tym, jak ludzkość rozproszyła się wśród gwiazd. Ci, którzy
pozostali, mieli tylko niekompletne, często sfałszowane archiwa, nie byli więc w stanie precyzyjnie określić daty exodusu.
- Jakie to dziwne, gdy pomyśleć - rzekł Falk, kiedy mijali drugie z tych dawno zapomnianych, pogrzebanych miast - że dzieci
bawiły się tutaj... a kobiety rozwieszały pranie... tak dawno temu. W innym czasie. Dalej od nas niż światy krążące wokół
odległych słońc.
90
- Wiek Miast - powiedziała Estrel - Wiek Wojny... Nigdy nie słyszałam żadnej opowieści o takich miejscach od żadnego z mych
rodaków. Być może zaszliśmy za daleko na południe i zbliżamy się do Południowych Pustyń.
Zmienili więc trasę, kierując się na zachód i nieco ku północy, i następnego dnia o świcie dotarli do wielkiej rzeki o
pomarańczowej, niezwykle wartkiej i wzburzonej wodzie; płytkiej, lecz tak niebezpiecznej, że stracili cały dzień na szukanie
brodu.
Zachodni brzeg rzeki rozciągał się w tak suchą i jałową krainę, jakiej Falk dotychczas nie widział. Jako że woda stanowiła
dotychczas problem raczej przez swój nadmiar niż brak, nie zwrócił na to większej uwagi. Słońce świeciło przez cały dzień na
czystym niebie; po raz pierwszy w ich liczącej setki mil wędrówce nie musieli stawiać czoła zimnemu wiatrowi, a kiedy spali,
było im ciepło i sucho Gwałtowna, rozpromieniona wiosna obejmowała w swe władanie cały kraj; poranna gwiazda płonęła o
świcie nad horyzontem, a pod ich stopami kwitły dzikie kwiaty. Lecz przez trzy dni, od kiedy przekroczyli rzekę, nie natrafili na
żaden strumień ani potok.
Chyba trudna przeprawa przez rzekę spowodowała, że Estrel przeziębiła się. Nie wspomniała o tym ani słowem, lecz jej
niestrudzony krok nie był już tak pewny, a twarz mizerniała coraz bardziej. Potem przyplątała się dyzenteria. Wcześnie rozbili
obóz. Kiedy leżała przy ognisku z suchych patyków, nagle zapłakała; tylko kilka suchych łkań, lecz i tego było aż nadto jak na
kogoś, kto nigdy nie uzewnętrzniał swych uczuć.
Zażenowany i zaniepokojony Falk usiłował dodać jej otuchy ujmując jej dłoń; stwierdził, że jest cała rozpalona gorączką.
- Nie dotykaj mnie - wzdrygnęła się. - Nie, nie. Straciłam go, straciłam, co teraz zrobię?
I wówczas zauważył, że łańcuszek i amulet z bladozielonego jadeitu zniknęły z jej piersi.
- Musiałam go zgubić, kiedy przechodziliśmy przez
91
rzekę - powiedziała opanowując się z trudem i nie unikając już jego dotyku.
- Dlaczego mi nie powiedziałaś?
- Co by to dało?
Nie znalazł na to odpowiedzi. Opanowała się, lecz czuł jej stłumiony, gorączkowy niepokój. W nocy pogorszyło się jej i nad
ranem była już bardzo chora. Nie mogła jeść i chociaż dręczyło ją pragnienie, które sprawiało, że nie miała apetytu, krew
królika była wszystkim, co mógł zaofiarować jej do picia. Ułożył ją tak wygodnie, jak tylko mógł, i wziąwszy puste manierki
wyruszył po wodę.
Teren, pokryty podobną do drutu trawą, przetykaną kwiatami i zbitym gąszczem krzewów, ciągnął się mila za milą, z lekka
falując, ku jasnemu, zamglonemu horyzontowi. Słońce prażyło, pustynne skowronki, śpiewając. wzlatywały w niebo. Falk szedł
szybkim, równym krokiem, początkowo ufny, pózniej coraz bardziej zawzięty, przeszukując całą północno-wschodnią ćwiartkę,
poczynając od ich obozu. Deszcze, spadłe kilka dni wcześniej, dawno już wsiąkły w ziemię. Nie znalazł żadnego potoku.
Nigdzie nie było wody. Musiał iść dalej i szukać na zachód od obozu. Zataczając łuk od wschodu z niepokojem wypatrywał
obozu i wówczas z długiego, niskiego wzgórza dostrzegł odległy o kilka mil na zachód czarny kleks:
ciemną, zamazaną plamę, która mogła być kępą drzew. W chwilę pózniej ujrzał, o wiele bliżej, dym ich obozowego ogniska i
rzucił się ku niemu biegiem, chociaż był wyczerpany, a zachodzące słońce kłuło igłami promieni jego oczy, jego usta zaś były
suche jak kreda.
Estrel podtrzymywała tlące się ognisko, aby ułatwić mu powrót.
Leżała przy ogniu w swym zniszczonym śpiworze. Nie uniosła głowy, kiedy do niej podszedł. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
