Antologia BarbarzyĹcy [Rebis] 01 BarbarzyĹcy_ Tom 1 (1991)
Carpenter Leonard Conan Tom 50 Conan Gladiator
Carroll_Jonathan_ _Vincent_Ettrich_TOM_02_ _Szklana_zupa
(27) Miernicki Sebastian Pan Samochodzik i ... Skarb generaĹa Samsonowa tom 1
Lowell Elizabeth Bracia Maxwell Jesienny kochanek tom 1
Korman Gordon 39 wskazĂłwek tom 2 FaĹszywa nuta
(30) Niemirski Arkadiusz Pan Samochodzik i... Arsen Lupin tom 1
Bratny, Roman Kolumbowie rocznik 20 Tom 2
Pan Samochodzik i Arsen Lupin tom 30 częć 2
Maxwell L.Gina Ucieczka do MiĹoĹci Tom 1
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
kwiatów chylące się pod wysokimi niebieskawymi drzewami. Nad jego głową nurkowała i
ponownie wznosiła się w górę para młodych Gwizdaczy, tańcząc w powietrzu jak rozwinięte
sztandary klanowe. Niełatwo było uświadomić sobie, że płynące tak blisko wąskie łodzie
wyrżnięte z lodu niosły na sobie ogień i ostre kamienie.
No powiedział van Rijn oto zaczyna się nasz bal. Dobry święty Dyzmo, miej mnie w
swej opiece.
Chyba święty Jerzy byłby tu bardziej na miejscu, nie uważa pan? zapytał Wace.
Tobie może się tak zdaje. Ja jestem za stary i zbyt tchórzliwy by wzywać Michała, Jerzego,
Olafa czy innych bardziej wojowniczych świętych. Lepiej się czuję w towarzystwie świętych nie
tak cholernie energicznych; na przykład świętego Dyzmy, czy też mego imiennika, tak
uczynnego dla podróżnych.
Jest to również patron rozbójników grasujących na drogach zauważył Eryk. %7łałował, że
język mu wysechł i stanął w ustach kołkiem. Czuł się jakby poza tym wszystkim& w zasadzie
nie czuł strachu, ale kolana się pod nim uginały..
Ha! zadudnił van Rijn. Dobry strzał, mój chłopcze!
Przednia balista na Rijstaffelu ze świstem i łoskotem umieściła półtonowy kamień w samym
środku najbliższej łodzi. Aódz trzasnęła jak zapałka; załogę wyrzuciło do góry, a stamtąd spadł
na nich oddział lotników Trolwena, nastąpiła chwila morderczego zamieszania i Drakhonowie
przestali istnieć.
Van Rijn chwycił zdumionego dowódcę balisty i zatańczył z nim po pokładzie śpiewając na
całe gardło:
Du bist mein Sonnenschein, mein einzig Sonnenschein, du machst mir fr�lich&
Zbliżyła się inna łódz Drakhonów. Wace dojrzał, jak załoga miotacza płomieni schyliła się
nad swą bronią i padł pod niską lodową burtę otaczającą pokład.
Strumień ognia dosięgnął burty, odbił się od niej i rozlał się po morzu. Nie mógł nic zdziałać
przeciwko zamarzniętej wodzie, nawet tak jej stopić, by miało to jakieś znaczenie. Z osłoniętego
miejsca w połowie okrętu setka Lannachów wysłała w górę deszcz strzał, który łukiem przebiegł
przez niebo i opadł na łódz wroga.
Wace wyjrzał poza burtę. Pompiarz miotacza był, jak się wydawało, martwy, wojownika
trzymającego wylot obezwładniła strzała, która przebiła mu skrzydło& sternika też nie było i
bom łodzi przelatywał bezmyślnie łukiem z jednej strony na drugą, podczas gdy załoga kuliła się
pod nim&
Cała naprzód! ryknął Eryk. Taranować!
Okręt Lannachów zmiażdżył łódz swym ciężarem.
Aodzie Drakhonów krążyły niczym wataha wilków wokół stada bawołów, wykorzystując swą
szybkość i łatwość manewru. Niektóre przedarły się między lodowe okręty by zaatakować od
tyłu; inne odchodziły jeszcze dalej, poza końcami klina. Bitwa nie była całkiem jednostronna:
strzały, pociski katapult, ręcznie miotane kamienie, wszystko to dokuczało Lannachom. Podobnie
naczynia z płonącym olejem przerzucane ponad wodą eksplodowały na lodowych pokładach; tu i
ówdzie płomień ogarnął żagiel.
Lecz skrzydlate istoty z łatwością potrafią stłumić ogień trawiący płótno. Przez cały ten okres
potyczki tylko jeden okręt Lannachów stracił maszt całkowicie, a załoga porzuciła go po prostu
dzieląc się między inne jednostki. Poza masztem nic innego nie mogło zapłonąć, z wyjątkiem
ciał żołnierzy, które są jednak najtańszym materiałem wojennym.
Kilka łodzi zebrało się przy jednym okręcie próbując abordażu. Ich załogi były jednak w
znacznej mniejszości i drogo opłaciły tę próbę. Tymczasem siły Trolwena panując całkowicie w
powietrzu nacierały, miotały pociski, zadawały ciosy.
Aodzie Drakhonów powstrzymały atak ledwie na moment. Wkrótce wszystkie zostały
staranowane, podpalone, rozbite, odepchnięte na bok przez niezatapialnego wroga.
Tylko dlatego, że był pierwszy, że prawie od razu przedarł się przez front, Rijstaffel
napotkał na niewielki opór, rozbity zresztą przy użyciu balist, katapult, naczyń z płonącym
płynem i strzał, czyli artylerii dalekosiężnej. Za nimi płonęło i dymiło samo morze; przed nimi
zaś leżały wielkie tratwy Drakhonów.
Gdy ich żagle i bandery znalazły się w polu widzenia, smocza załoga Eryka Wace
zaintonowała zwycięską pieśń Stada.
Trochę za wcześnie, jak mi się zdaje Eryk starał się przekrzyczeć hałas.
Ach rzekł cicho van Rijn niech się teraz nacieszą. Wielu z nich wkrótce padnie i trafi
do rybek, nie? [ Pobierz całość w formacie PDF ]
