Sean Michael Between Friends 01 Between Friends
Beaton M.C. Hamish Macbeth 01 Hamish Macbethi ĹmierÄ plotkary
Miller Henry Zwrotnik Raka 01 Zwrotnik Raka
McNish Cliff Tajemnica zaklÄcia 01 Tajemnica zaklÄcia
Kurtz, Katherine Adept 01 The Adept
Malin Wolf Drachenkrieger 01 Drachenliebe
Jo Clayton Drinker 01 Drinker Of Souls
Jay D. Blakeny The Sword, the Ring, and the Chalice 01 The Sword
Antologia BarbarzyĹcy [Rebis] 01 BarbarzyĹcy_ Tom 1 (1991)
Diana Hunter [Submission 01] Secret Submission [EC] (pdf)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Sorry powiedziała pokornie, wyciągając telefon i
patrząc na wyświetlacz. Uniosła brwi: Nie uwierzycie, kto
to. Otworzyła klapkę telefonu: Cześć, Richard.
Jake pochyli się do przodu, odkładając wiosła, z
których zaczęła kapać woda. Isabella przysunęła się do
przyjaciółki, starając się za głośno nie szczękać zębami.
W Lasku Bulońskim, jeśli możesz w to uwierzyć...
tak, jest cholernie zimno zaśmiała się i zagryzła wargę. Z
Isabellą... zawahała się i Jakiem... Tak, no, nie widziałam
cię po odwołaniu lekcji... pewnie, że szukałam. Nie było cię
zrobiła minę do Jakea i skrzyżowała palce. Po drugiej stronie
linii na chwilę zapadła cisza i Cassie mocniej przycisnęła
telefon do ucha, trochę zaniepokojona: Oczywiście, że cię
nie unikam. Gdzie ty w ogóle byłeś? Och, w Nótre Dame?
Cassie spojrzała znacząco na Jake a, a on udał, że z ulgą
wyciera pot z czoła. Nie myślałam, że jesteś taki
obowiązkowy... Kolejna pauza i śmiech. Jasne, że tak. O
której?... Super, Richard. To pewnie do zobaczenia pózniej.
Zamknęła telefon.
Misja wykonana powiedziała trochę smutnym
głosem.
Raczej cały czas trwa poprawił złowieszczo Jake.
Na pewno niewykonana. Umówiliście się?
Pod Aukiem Triumfalnym. Jutro. Powiedział, że to
167
szczególny dzień. Chce mi pokazać coś zjawiskowego. Czuję
się podle.
Isabella poklepała przyjaciółkę po dłoni.
Wybadaj go ostrożnie. Może nawet będzie chciał
nam pomóc.
Może.
Jake złapał za wiosła i zaczął energicznie wiosłować.
Dzięki, Cassie. Naprawdę. I dobrze postępujesz,
przecież wiesz.
Wiem. Z niepokojem wpatrywała się w zimowy
krajobraz parku.
Nie martw się przekonywał Jake To tylko
randka. Co może się stać? I nie musisz robić nic, czego nie
chcesz.
Tak, ale sama nie wiem Cassie oblizała wargi,
które na mrozie wyschły i popękały.
Czego nie wiesz?
Mam co do jutra naprawdę złe przeczucie.
168
ROZDZIAA 18
Niesamowity, prawda? Richard ścisnął jej
ramiona.
Słońce zachodzące za Aukiem Triumfalnym wyglądało
jak ognista kula. Kiedy blask stał się intensywniejszy,
oświetlił brzegi Auku i zmienił się w płomienistą aureolę.
Tworzyło to wrażenie, jakby cały pomnik stanął w ogniu.
Odetchnęła głęboko i poczuła palce Richarda
przesuwające się ku jej szyi. Nie mogła mówić, ale nie była
pewna, czy to z podniecenia, czy ze strachu.
Dziś jest rocznica bitwy pod Austerlitz,
największego zwycięstwa Napoleona. To jedyny dzień w
roku, gdy słońce ustawia się w linii z Aukiem i Polami
Elizejskimi. Magnifique wyszeptał jej do ucha. Nest-ce
pas? Nieprawdaż?
I to jak wyszeptała.
Stali bez ruchu, dopóki słońce nie zaszło i turyści
dookoła nie pochowali swoich kamer i nie zaczęli rozmawiać
w kilkunastu różnych językach. Richard wciąż mocno ją
przytulał i Cassie miała miękkie kolana.
Chodz, bo przegapimy widok! zaczął biec w stronę
Pól Elizejskich. Cassie pobiegła za nim, ale on nawet nie
zwolnił, kiedy dotarł do największego korka pod pomnikiem.
Zwariowałeś? krzyknęła. Zatrzymała się, gdy on
przebiegał między samochodami i motocyklami, ignorując
klaksony. Przez ułamek sekundy zawahała się, ale to
wyglądało na wyzwanie, a ona zaraziła się od niego
bakcylem szaleństwa. Z uśmiechem zaczerpnęła tchu i
popędziła przez ulicę.
Wariactwo, nie wiedziała, jak jej się udało. Pisk opon i
169
ryk klaksonów niemal ją ogłuszyły. Zwiatła reflektorów
oślepiały, ale czuła się jak zwierzę kierujące się szóstym
zmysłem, jakby nic nie mogło jej dotknąć. I miałam rację,
pomyślała w przypływie rozkoszy, kiedy przeskoczyła rząd
niskich słupków otaczających Luk. Kurde, dziś była
nieśmiertelna!
Cassie Bell, wiedziałem, że jesteś doskonała!
krzyknął radośnie Richard, łapiąc ją za rękę i obracając
wokół własnej osi. Wiedziałem!
Pewnie, że tak wydyszała. Ale zaraz nas
aresztują.
E tam. Chodz!
Złota poświata zniknęła z pomnika, z jego wyrytych w
nim zawiłych wzorów i fryzów. Zamiast tego reflektory
otaczały Auk cienistą poświatą, nadając jezdzcom i ich
rumakom umieszczonym na płaskorzezbach niesamowity
wygląd. W powietrzu był wyczuwalny chłód, robiło się
pózno. Teraz hałas ruchu ulicznego wydawał się odległy.
Dwieście osiemdziesiąt cztery stopnie zaśmiał się.
Zcigamy się! [ Pobierz całość w formacie PDF ]
