McComas_Mary_Kay_ _PocaśÂuj_mnie
Napęd z bezszczotkowym silnikiem prądu stałego
06.Dixie Browning Kobieca intuicja
Joanna Chmielewska Romans wszech czasów
He
Hogan, James P Realtime Interrupt
Jennifer Armintrout LightworldDarkworld 01 Queene of Light
Frank Kmietowicz Bogomilcy w Polsce
Foster, Alan Dean Icerigger 3 Deluge Drivers
Derlikiewicz Ewa Zaburzenia zachowania a śÂrodowisko rodzinne dziecka(1)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Ludzkość wymaga ofiar ludzkość jest z b i o r o w a,
Gdy jednostkowy człowiek kona, albo chory,
Ona idzie silna to jest dziewka i zdrowa
Ten, owy, grób przeskoczy odepchnie doktory
I dalej rusza to jest realności prawo:
Bogiem bądz! lub nie przychodz tu z twarzą bladawą,
Jak nów katakumbowy bo Ludzkość urosła
Przyznaję na to Wiesław że krzepka to pani,
Lubo nie mogę mniemać, że czuła i wzniosła,
Ani zwałbym p o s t ę p e m, co wstecz się pogani
Rzeczywistości nawet wręcz odmawiam zwania
Energii, która tylko to wie, że ugania!
Jako? Cóż to jest? nagle razem zawołano;
Tak rychło więc do tego doszliście już aby
202
O realności samej poróżnić się miano?
Jeżeli tak to koniec. Wpierw rozmowa szłaby,
Ale jeżeli nawet w tym się już różnicie,
%7łe ów nazywa śmiercią, co tamtemu życie
To za wiele czytajmyż już lepiej Szekspira .
Czytajmy! i ucichli
Okno ktoś otwi�ra,
Które był lekko przywiał Wiesław ktoś nadchodzi
Płaszczem okryty
Ha! ha! straszyć nas przychodzi
Zgadnijcie, kto? to mówiąc, milcząca postura
Wstrzymywaną jest, aby nie zdjęła kaptura
Aksamitnego
Bądzcie spokojni, panowie
Zawoła gość nie zgadnie żaden! powiem ja sam,
Kaptur zaś, ile zechcę, zatrzymam na głowie
I długo was nie znudzę idę nie popasam
A słowa te powoli mówiąc, siadł przy stole,
Ręką podparłszy głowę, gdy kaptur, na czole
Wywinięty, obrzucał lica jego cieniem;
Aokciem zaś parł Szekspira tom ów otworzony.
Milczano z pół-uśmiechem. Ja jestem zwątpieniem
R z e c z y w i s t o ś c i mówił ów gość nieproszony
Jakoż, gdyby na przykład cień królewicowi
Ojcowski się pokazał, i rzekł, jak w Szekspirze:
�Dwór ten cały i orszak cały równe snowi,
I wszystek blask ów, co się po zbroicach liże
Jak wąż i te chorągwie, i to, co stanowi
Całą realność, wszystko to równe jest snowi�
I żeby, mówię, skreślił rzecz każdą prawdziwie,
Jak ona jest i żeby widział więc królewic,
Jak jest to: najprzód byłby wariatem u dziewic,
Potem u wszech-pochlebców, potem u dworaków,
Potem u czaszek pustych potem i u ptaków
Smętarnych, i rzucano-by kościami za nim,
Wołając: �I d e o l o g! r e a l n o ś ć p o p s o w a,
B o w a r i a t j e s t� i taka tragedia grobowa
Grałaby się, a grała kosztem arcytanim
Tańszym niż ten Szekspira dzisiaj tom
Tu z cicha
Zaśmiał się, potem ręką sięgnął do balkonu
I urwał kwiat i głowę skłonił do kielicha,
Jak ten, co czystą lubi woń, lub śni i wzdycha.
203
Tu rzekł Chryzogon: Lampa gaśnie nam, panowie!
Zwiatła! wraz świecznik, który, na brązowej głowie
Sfinksa oparty, gorzał, zniknął zadzwoniono:
I po przestanku równie cichym jak niedługim
Sługa wbiegł ze świecznikiem takim samym drugim,
Głowę mającym sfinksa głowę pozłoconą.
Pisałem 1847 r.
204
II. PISARSTWO
Ktokolwiek pisze rzeczy, jak one się dzieją,
Ten stawa się c y n i k i e m kto, jak się dziać mogą,
Ten bywa w i z j o na r z e m; radzi się zeń śmieją,
I bardzo słusznie trzecią zaś kto idzie drogą,
Czyli kto pisze, jak się rzeczy dziać powinny,
Ten bywa nawet z d r a j c ą to niemniej jest słusznie,
Bowiem zdradza nałogi. Pierwszy więc jest gminny
I płaski drugi marzy tylko wielkodusznie;
Trzeci zaś obrał drogę, dopóki żyw, brudną:
Styl jego nieprzystępny i intryga nudną.
Tak więc nie piszmy w onych trzech zboczeniach głównych,
T o j e s t: n i e p i s z m y w c a l e lecz, znając usterki,
Przejdzmy z manowców sztuki do ścieżek jej równych
Z laską krytyki w ręku, jak dawne pasterki
Te zwłaszcza, które wieków temu parę lano,
W powykrzywiane formy, bladą porcelaną.
Lub, co jest tym bezpieczniej dla błędnych stóp człeka,
Oprawmy je w żelaza niczym niezachwiane,
Tam i owdzie puszczając, gdy stanęła rzeka,
Szyby swoje ku słońcu podawszy, pisane
A każda kresa na nich, jak ślad dyjamentu,
W geometryczne jasno złoży się figury,
Od równoległych linii do elips zakrętu,
%7ładnej nie cierpiąc chyby ducha i natury!
Jakkolwiek po wielokroć wśród takiej zabawki
Niejeden krytyk runął lecz runął z uwagą,
%7łe człek jest tylko marnym igrzyskiem ślizgawki
Szaty że pęknąć mogą prawda że jest nagą!
Co więc bynajmniej z toru myśleńca nie zbija,
Ty mówisz, że on upadł on, że się omija
Albo pogląda w niebo, z Arystotelesem
Natchnąć się i tym razniej poskoczyć obcesem.
Nie ma bo jak krytyki rzemiosło sprężyste,
Na czytelników k r ó t k i e j oparte p a m i ę c i,
Tudzież na s m a k u dwie to bazy wiekuiste
Jak granit! Chcesz krytykiem być? wystarcza chęci.
Wczoraj jeśli sarkałeś na s t y l u z a w i ł o ś ć,
Głoś-że dziś, że niejasno tłumaczy się miłość;
%7łe cienie są potrzebne, jak pomocna pora,
By poufnego tobie zakryć autora;
Chmur kilka tam i owdzie wcale nie zawadzi,
Skoro chmura jak słońce do celu prowadzi,
205
Jutro znów jasność stylu zalecisz innemu,
Szkłem palącym sprowadzisz mu światło na lice:
Czytelnicy przepomną, nim spytają: C z e m u?"
I pióra twego wielbić będą błyskawice.
Onegdaj jeśli cynizm gromiłeś w kim innym,
Możesz pojutrze książki oddzielić od człeka;
Wskazać, iż tchnienie Boże nie samym niewinnym,
Lecz, komu chce, się dawa i zasług nie czeka;
Lilia że w błotach miękkie zapuszcza korzenie;
Wenus z szumowin morskich bierze narodzenie;
%7łe błędem jest pożądać od sztukmistrza czynów,
Nie zaś dzieł sztuki jego palm, nie zaś wawrzynów.
Sposobem tym gdy pamięć czytelników płocha
Uczynisz, co chcesz, z sądem takiego motłocha, [ Pobierz całość w formacie PDF ]
