Butler, Octavia Xenogenesis 1 Dawn
George R.R. Martin MaĹpia kuracja
368. Harlequin Romance Dale Ruth Jean Apartament dla nowośźeśÂców
Lauren Dane Taking Chase (Samhain)
Baxter Mary Lynn Mezalians
Max Weber_The Sociology of Religion
Bodil_Malmsten_ _Moje_pierwsze_zycie
Zima lwów Jan Costin Wagner
Zelazny Roger Amber 08 Znak Chaosu
Cien doskonaly 00 Brent Weeks
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
znak, że przyjmuje jej cios.
- To pani wyzwala we mnie tę wymowę. Wszyscy, któ�
rzy mnie znają, twierdzą, iż jestem bardzo małomówny.
- Co za szczęście, że tylko ja poznałam tę drugą stro�
nę pańskiej natury.
Spoważniał nagle.
- Czy rzeczywiście tak bardzo pani tego nienawidzi? Do�
prawdy, wolałaby pani spędzać czas z nadętymi sługami?
- Jestem do tego przyzwyczajona.
Znów zatopił w jej twarzy badawczy wzrok, lecz
tym razem Miranda z zaskoczeniem stwierdziła, że nie
jest już tak zirytowana. Kiedy przemówił, głos miał
miękki i pełen zadumy.
- Wydaje mi się, że nie jest pani przyzwyczajona do
żadnego towarzystwa. Może nawet pani to woli. Uwa�
żam jednak, że samotność wysysa duszę z człowieka.
To dlatego najbardziej nawet zatwardziali przestępcy
drżą na myśl o zamknięciu w samotności.
- Ja nie drżę. Wolę być sama.
- Nie - odparował z lekką irytacją. - To Palfry'owie
zadecydowali, że będzie pani sama, a pani tylko się do
tego przyzwyczaiła. Proszę zauważyć, że nie powie�
działem: wykorzystała to jak najlepiej", gdyż pani
z pewnością pierwsza przyzna, że to nieprawda.
Zadarła wysoko podbródek.
- Myli się pan. Mam bardzo bogate życie wewnętrzne.
- Bzdura! - wykrzyknął, teraz rzeczywiście rozgnie�
wany. - Nawet jeśli to prawda, pani życie zewnętrzne
67
jest rozpaczliwe. Jestem wściekły, gdy słyszę, jak pani
kuzynki rozprawiają o swej działalności dobroczynnej,
nawiedzaniu chorych, pracach w kościele. Są tak dum�
ne z tego, co robią poza domem, a nie widzą, że pod
samym nosem mają...
- Co mają? - zapytała surowo. - Pole do krzewienia
dobroczynności? Proszę przyjąć do wiadomości, panie
Pearce, że nie potrzebuję niczyjej dobroczynności*
Wszystkie moje wydatki spłacane są przez mojego
prawnika w Truro. Dla pana informacji, otrzymałam
dość przyzwoitą schedę po rodzicach i piękną posiad�
łość na wybrzeżu Kornwalii.
Poderwał się z miejsca i syknął:
- Więc dlaczego, u diabła, jest pani tutaj, zamiast we
własnym domu? Przecież stać panią na wynajęcie do opie�
ki kogoś przyjemniejszego od Alice. - Usiadł z powrotem
i dodał już łagodniej: - Z pewnością pomoc obcych była�
by pani milsza niż obojętność własnych krewnych.
Miała na to pytanie gotową odpowiedz, ale nie za�
mierzała mu jej udzielić.
Nigdy nie wróci do Nasrannah. W jej umyśle moż�
liwość taka po prostu przestała istnieć, jak gdyby roz�
łożyste, stare domostwo nagle się zawaliło i zostało po�
chłonięte przez wzburzone fale.
I tylko czasem, nocą, tuż przed zaśnięciem, wydawa�
ło jej się, że znów słyszy znany szum fal rozbijających
się o skały i głosy mew, krążących nad wracającymi do
wioski łodziami rybackimi. W takie noce długo płaka�
ła, zalewając się gorącymi, gorzkimi łzami.
Jakiż on był okrutny, przypominając jej... że dom
wciąż na nią czeka, samotny, zamieszkały przez loka�
torów, którzy nie dbali o niego tak, jak jej rodzice, nie
68
znosili na pokoje całego ogrodu w naręczach kwiatów,
nie napełniali go muzyką i śmiechem, i miłością... póki
aura harmonii nie wypełniła wysokich, słonecznych ko�
rytarzy mżącą mgiełką.
Na cóż jednak zdałoby się wracać do tego domu, gdy
istnienia, które nadawały mu znaczenie i sens, zostały
zmiecione z powierzchni ziemi?
Pan Pearce nie odezwał się ani słowem, ale siedział lek�
ko pochylony w przód, mnąc w dłoni brokat kamizelki.
Wreszcie szepnął łagodnie:
- Wspomnienia mogą być prawdziwym piekłem.
Kiedy wyciągnął rękę i wcisnął jej w dłoń złożoną
chusteczkę, spojrzała na niego ze zdziwieniem... dopie�
ro po chwili zorientowała się, że szlocha. Zacisnęła pal�
ce na tkaninie i próbowała podnieść ją do oczu, całko�
wicie koncentrując się na tym geście.
Mlasnął z cicha językiem, wstał z krzesła i usiadł
obok niej na ławce.
- Proszę mi pozwolić... - delikatnie osuszył jej oczy. -
Sądzę, że siła pani uchwytu jest większa niż zasięg.
Miranda zachichotała mimowolnie. Od lat już nie
słyszała własnego śmiechu.
Pan Pearce nie skomentował tego małego zwycię�
stwa, choć była pewna, że go nie przeoczył. Powrócił
na swoje siedzisko, oparł łokcie na stole i wskazał pal�
cem na karty.
- Czy chce pani sobie dobrać? Nie?
- Nie mogę! - krzyknęła. - Nie wiem, co za diabeł
w pana wszedł, że uczynił pan sobie ze mnie obiekt mi�
łosierdzia, ale ja ani o to nie prosiłam, ani mi się to nie
podoba.
Zachowywał się tak, jakby nie słyszał jej słów, Po-
69
chylił się tylko i zajrzał w karty na stojaku. Zmarszczył
brwi, mrucząc:
- Dwie czwórki, dwie ósemki, siódemka, dziewiątka
i dama. Hmmm... pozbądzmy się może pani, co?
I dalej w tym tonie: wybierał za nią, odrzucał i do�
bierał. Miranda zmuszała się do odwracania wzroku,
próbując stłumić w sobie świadomość jego męskiego
wdzięku i siły, jaką emanował pomimo błahego zajęcia,
któremu się oddawał.
- No cóż, wygrała pani już dwa razy - stwierdził, no�
tując wynik w oprawnym w złotą skórę notesie.
- To farsa - burknęła. - Może pan oglądać moje kar�
ty, więc daje mi pan takie, żebym mogła wygrać. A ja
nie lubię, kiedy pozwala mi się wygrywać.
- Więc proszę rozgrywać sama swoje karty, panno
Runyon - odparł ostro. - Albo znów zacznę narzekać
na kobiety i powiem, jakie to okropne, że potrzebują
pomocy, by pokonać mężczyznę w czymkolwiek.
Zanim zdążyła odpowiedzieć, na ścieżce wiodącej do
jeziora pojawiła się pani Southey.
Czy to możliwe, że już minęła godzina, zdumiała się
Miranda. Może to ta kobieta się nad nią zlitowała... [ Pobierz całość w formacie PDF ]
